hormozaei

بسیاری از کودکان مبتلا به اختلال طیف اتیسم (ASD) زمانی که نوزاد هستند، تفاوت‌های رشدی به ‌ویژه در مهارت‌های اجتماعی و کلامی را نشان می‌دهند که از مهم ترین علایم اتیسم میباشند، اما از آنجایی که این کودکان معمولا به موقع می نشینند، چهار دست و پا راه می روند، علایم اتیسم کمتر آشکاری نظیر عدم رشد حرکات و اشارات بدنی مانند حالت ها ،اطوارها، اداها و انجام ندادن بازی های تخیلی و عدم رشد ارتباط کلامی اجتماعی، اغلب مورد توجه قرار نمی گیرند.
لذا با توجه به اینکه اوتیسم به علایم یا ویژگی های رفتاری خاصی مربوط می شود، تشخیص علایم اتیسم در کودکان، در سن زیر 18 تا 22 ماهگی معمولاً دشوار است. برخی موارد، علایم اوتیسم ممکن است گاهی تا زمانی که کودک به سن مدرسه میرسد یا حتی تا اواخر زندگی آشکار نشوند. با این حال، مطالعات و تحقیقات نشان داده اند که برخی از علایم اتیسم و ویژگی هایی در این طیف اختلال وجود دارند که والدین می توانند در سال های اول زندگی کودک به دنبال آنها باشند. اگرچه این یافته ها بطور حتمی ممکن است نشانه‌ای از اتیسم نباشند، اگر کودکی برخی از این ویژگی‌ها را نشان ‌دهد، عاقلانه است که با متخصص اطفال و اتیسم مشورت شود زیرا هرچه درمان اتیسم و اختلال طیف اتیسم زودتر شروع شود، احتمال مؤثر بودن مداخلات درمانی در جبران اختلالات بوجود آمده بیشتر است. 

علائم اوتیسم در دوره‌های سنی متفاوت

• اوتیسم در بزرگسالان، بر روی روابط آنان و طرز برخورد آن‌ها با مشکلات و مسائل روزمره بروز می‌کند. به طوری که ایجاد ارتباط با محیط را برای آنان سخت می‌کند و بر روی حالات و حرکات اجتماعی آنان خودنمایی می‌کند و حالت نرمال را از فرد گرفته و او را منزوی و پرخاشگر می‌کند.

این اختلال بشدت می‌تواند زندگی نرمال یک شخص را تحت تأثیر قرار بدهد.

• اوتیسم در کودکان، شاید به مراتب سخت‌تر از بزرگسالان باشد؛ چراکه کودکان در سنین زیر 3 سال در اوج یادگیری خود به کمک محیط پیرامون هستند.

این عاملی، تعامل را از آن‌ها بگیرد، برایشان گران تمام خواهد شد. خصوصیات کودکانه، تشخیص اختلال اوتیسم را بسیار سخت می‌کند.

چرا که کودکان مبتلا به اوتیسم، حرکاتی غیرعادی مانند دست زدن‌های بدون منبع هیجانی و پا کوبیدن‌های بی‌دلیل و همچنین جیغ و دادهای بی‌شمار را از خود، به عنوان علائم، بروز می‌دهند و این‌ها لابه لای شیطنت‌های کودکانه گم می‌شود.

علائم اوتیسم معمولاً در اوایل کودکی، بین ۱۲ تا ۲۴ ماهگی مشهود است. با این حال، علائم ممکن است زودتر یا دیرتر ظاهر شوند. نشانه‌های اولیه ممکن است شامل تاخیر قابل توجه در گفتار یا پیشرفت اجتماعی باشد. DSM-5 علایم اتیسم را به ۲ دسته تقسیم می‌کند:

۱- مشکلات ارتباط و تعامل اجتماعی

این مورد می‌تواند شامل مشکلات زیر باشد:

• مسائل مربوط به ارتباطات، از جمله مشکلات به اشتراک‌گذاری احساسات، به اشتراک گذاشتن علایق یا حفظ مکالمه قبلی و بعدی
• مشکلات ارتباط غیر کلامی، مانند مشکل در حفظ ارتباط چشمی یا خواندن زبان بدن.
• دشواری در توسعه و حفظ روابط

۲- الگو‌های محدود یا تکراری از رفتار یا فعالیت‌ها

در این حالت نشانه‌های زیر را در بیماران می‌بینید:

• حرکات تکراری، جنبیدن یا الگو های گفتاری
• پایبندی سفت و سخت به روال‌ها یا رفتارهای خاص
• افزایش یا کاهش حساسیت به اطلاعات حسی خاص از محیط اطراف خود، مانند واکنش منفی به یک صدای خاص
• علائم یا دغدغه‌های ثابت

شدت علائم اوتیسم بسیار متغیر است. اما نقص در مهارت­‌های اجتماعی در افراد دچار این اختلال ثابت است. ممکن است والدین کودک مبتلا به اوتیسم متوجه شوند که نوزاد آن‌ها تماس چشمی برقرار نمی­‌کند یا واکنشی به آن‌ها نشان نمی‌­دهد.

دلایل اوتیسم شدن جنین چیست؟

شاید این که اوتیسم شدن جنین، توسط مادر انجام می‌گیرد یا خیر، سوال خیلی‌ها باشد. همان‌طور که پیش‌تر به آن اشاره شد، اولاً دلیل ریشه‌ای اوتیسم مشخص نیست و دوما اوتیسم هیچ‌گاه به دلیل مسائل ژنتیکی اتفاق نمی‌افتد.

 اما اینکه عده‌ای از جنین‌ها (در هر ۶۰ تولد، یک نوزاد به اوتیسم دچار می‌شود) در داخل شکم مادر، گرفتار این اختلال می‌شوند به چه دلیل است؟ یکی از دلایل اوتیسم شدن جنین در شکم مادر، آسیب‌هایی است که در دوران بارداری ممکن است برای مادر جنین اتفاق افتاده باشد. مواردی از قبیل ضربه‌ای به شکم، بیماری‌های مخرب در بدن مادر و... از دلایل دیگر اوتیسم شدن جنین، می‌توان مصرف قرص‌های نامناسب برای جنین را نام برد. شایان بحث است که زایمان نادرست و خطرزا نیز ممکن است از دلایل ابتلای جنین به این عارضه دردناک باشد.

فرضیه‌های بسیار بحث برانگیزتری وارد عرصه شناسایی اوتیسم شد، مبنی بر اینکه شاید نامهربانی مادران و نالایق بودن آن‌ها نیز می‌تواند باعث عامل اوتیسم شود. شاید بتوان گفت که اوتیسم ارثی نیست اما نمی‌توان نقش مادران و مهر و محبت آنان را در مبتلا به این عارضه نادیده گرفت.

منبع: موسسه گنجینه

روش های درمان اتیسم در بسیاری از افراد مبتلا به اختلال طیف اتیسم بدون توجه به سن تشخیص اختلال، سودمند میباشند. افراد در هر سنی، در هر سطحی از توانایی اغلب می توانند پس از مداخلات به خوبی طراحی شده و استفاده از روش های درمان اتیسم پیشرفت نمایند. هرچند تشخیص در سنین پایین و بکارگیری روش های درمان اتیسم ، نتایج بهتری خواهند داشت.

اگرچه در حال حاضر هیچ درمان استاندارد واحدی جهت اختلال طیف اوتیسم (ASD) وجود ندارد. اما روش های درمانی و حمایتی متنوعی جهت کمک به کاهش علائم و به حداکثر رساندن توانایی های فرد مبتلا به اتیسم وجود دارد. از جمله این موارد، رفتار درمانی، رویکردهای رشدی-تکاملی تا استفاده از داروها در درمان اتیسم جهت برخی علائم همراه و درمان های جایگزین را در درمان اتیسم می توان نامبرد .

افراد مبتلا به اختلال طیف اتیسم در صورت دریافت انواع درمان اتیسم و مداخلات طراحی شده مناسب، شانس برخوداری و بکارگیری تمامی توانایی ها و مهارت های خود را میتوانند داشته باشند. اگرچه مؤثرترین نوع درمان اتیسم و مداخلات آن ممکن است بسته به نیاز خاص، برای هر فرد متفاوت باشد. معهذا، اکثر افراد مبتلا به اختلال طیف اتیسم از برنامه های طراحی شده مناسب و سازمان یافته تخصصی، بهترین نتیجه را میگیرند. در برخی موارد، درمان اتیسم می تواند تا حد زیادی علائم را کاهش داده و به افراد مبتلا به اتیسم در انجام  فعالیت های روزانه کمک نماید .

درمان اوتیسم

اوتیسم در رده‌ی بیماری‌های پنهان قرار دارد و قدم اول برای درمان می تواند شناسایی علائم اوتیسم در فرزند خود و یا اطرافیان خود باشد، این امر بسیار حساس و حیاتی است.

باید دانست که بررسی بیماری اوتیسم، در حوزه‌ی روانشناسی قرار دارد و جزو اختلالات روانشناسی به حساب می آید.

یکی از راه‌هایی که از چندین و چند سال پیش برای درمان اتیسم انجام می گرفته است، شوک عصبی است، لازم به ذکر است که امروزه روش های درمان آن بروز تر شده اند.

فرضیه‌های زیادی برای درمان ارائه شده اند، یکی از پررنگ ترین آن‌ها، تغییر رژیم غذایی برای درمان و ریشه کن کردن اوتیسم است و نسبت به دیگر فرضیه‌ها عمر کمتری دارد.

بهترین راه، حذف گلوتین و کازئین از رژیم غذایی کودک است که باعث کم رنگ کردن علائم اوتیسم می شود و البته مورد مهم و عملی‌تر تحت آموزش بودن این کودکان از سن پایین است در کنار رژیم غذایی مناسب است که می تواند به بهبود سطح زندگی آن ها کمک کند.

هیچ روش درمانی برای اوتیسم وجود ندارد، اما به اعتقاد کارشناسان روانشناسی و متخصصان روانپزشکی روش‌های درمانی زیر می‌توانند به افراد کمک کنند که حس بهتری داشته باشند:

• رفتار درمانی
• بازی درمانی
• کار درمانی
• فیزیوتراپی
• گفتار درمانی

مطابق آیین نامه تشخیصی و آماری انجمن روانشناسی آمریکا، که توسط متخصصان بالینی برای تشخیص اوتیسم بکار می‌رود، ویژگی‌های اصلی اوتیسم باید در اوایل کودکی ظهور کنند. اما ممکن است تا زمانی که نیازهای اجتماعی، فراتر از ظرفیت سازش‌پذیری فرد مبتلا به اوتیسم نباشند، کاملا آشکار نشوند. و برخی علائم ممکن است بخاطر یادگیری استراتژی‌های سازگاری، پنهان شده و دیده نشوند.

ویژگیها و تشخیص بیماری اوتیسم

ویژگی های اوتیسم در راهنمای تشخيصی و آماری اختلالات روانی، چاپ پنجم به این شکل آمده: تفاوت‌های دائمی در ارتباطات، روابط بین فردی و تعاملات اجتماعی در محیط‌های مختلف نشانه‌های قابل مشاهده:

• صحبت نکردن یا داشتن الگوهای غیرعادی کلامی
• مشکل در درک ارتباطات غیرکلامی
• مشکل در ایجاد یا حفظ دوستی
• مشکل در ادامه مکالمات

رفتارهای محدود و تکرار شونده، الگوها، فعالیتها و علائق نشانه‌های قابل مشاهده:

• تکرار کردن صداها یا عبارات (پژواک گویی)
• حرکات تکرارشونده
• ترجیح بر یکنواختی، و مشکل در گذار و داشتن روال عادی
• علائق انعطاف ناپذیر یا به شدت محدود و شدید
• حساسیت شدید به محرک‌های مختلف یا حساسیت خیلی کم به آنها

پزشک کودک ممکن است ترکیبی از آزمایشات زیر را برای تشخیص اوتیسم تجویز کند:

• آزمایش DNA بیماری های ژنتیکی
• ارزیابی رفتاری
• تست‌های دیداری و شنیداری برای رد هرگونه مشکل در بینایی و شنوایی که مربوط به اوتیسم نیست
• غربالگری کاردرمانی
• پرسشنامه‌های رشد، مانند برنامه مشاهده تشخیصی اوتیسم (ADOS)

تشخیص‌ها به طور معمول توسط تیمی از متخصصان انجام می‌شود. این تیم ممکن است شامل روانشناسان کودک، کاردرمانگرها یا آسیب‌شناسان گفتار و زبان باشد.

منبع: موسسه گنجینه

اتیسم یا درخودماندگی از ریشه یونانی Autos به معنای “خود” گرفته شده، که نشانگر درون گرایی افراد مبتلا به آن میباشد، این اختلال در حال حاضر تحت زیر مجموعه ی اختلال طیف اتیسم (ASD) قرار میگیرد، که در واقع به طیف وسیعی از شرایط پیچیده اطلاق میگردد که گروهی از اختلالات رشدی – عصبی را شامل میشوند و بر نحوه برقراری ارتباطات کلامی و غیرکلامی، یادگیری، رفتار و تعاملات اجتماعی افراد مبتلا تأثیر گذاشته و با چالش‌هایی در این زمینه ها مواجه میشوند . افراد مبتلا ممکن است الگوهای رفتاری تکراری و کلیشه ای و دامنه علایق محدودی داشته باشند. علائم معمولاً از اوایل کودکی وجود داشته و بر عملکرد روزانه فرد تأثیر می گذارد. گاهی این علائم می توانند شبیه به علائم اختلال وسواس فکری و اضطراب گردند هر چند برخی از موارد این اختلالات تواماً با هم نیز دیده میشوند. با اطلاعاتی که اکنون دردست میباشد. تشخیص این اختلال در کودکان، نوزادان و کودکان نوپا آسان تر است. این اختلال مادام العمر بوده، مهم است که با علائم آن آشنا بود تا بتوان آن را زود تشخیص داده و مداخلات درمانی هر چه سریع تر آغاز شود.

اوتیسم در اصل، یک واژه یونانی است. معنی لغوی اوتیسم، خودگرایی است. کلمه اوتیسم یک واژه‌ مرکب است که حاصل ترکیب دو واژه‌ اوتوس و ایسم است. اوتیسم نوعی اختلال شخصیتی و روانی است که فرد در آن بیشتر به درون‌گرایی و فاصله گرفتن از محیط پیرامون و انسان‌های اطرافش، حتی خانواده دچار می‌شود. اوتیسم بیشتر در دوران کودکی در افراد ظاهر می‌شود و اکثراً قبل از رسیدن به 3 سالگی علائم آن در فرد پدیدار می‌شود. جالب است بدانید تا به حال دلیل اصلی بروز اختلال اتیسم کشف نشده است.

 علائم عمومی اوتیسم در کودکان می‌تواند مواردی مانند پرخاش کردن در مقابل ایجاد ارتباط با اطرافیان باشد. کودک در چنین حالتی، هیجان خود برای بازی‌های دسته جمعی را از دست می‌دهد و گاهاً گوشه‌گیر و عصبی جلوه می‌کند. این اختلال، ریشه‌اش به تعاملات اجتماعی بر می‌گردد و در همان نقطه، خلل ایجاد می‌کند.

برخی از افراد علت ایجاد این اختلال ذهنی را تفاوت در محیط زندگی و جمع خانواده یا آموزش و تربیت متفاوت و همچنین تغذیه و ژنتیک به شمار می‌آورند؛ اما علت، هیچ کدام از موارد ذکر شده نیست.

همان‌طور که اشاره شد، علت اوتیسم هنوز که هنوز است رازی بزرگ باقی مانده است. لازم به ذکر است که اختلال اوتیسم در بزرگ‌سالان و کودکان علائم یکسانی را بروز نمی‌دهد.

بیماری اوتیسم به واسطه مجموعه‌ای از رفتارهای مشخص تعریف شده و به صورت یک طیف بوده که بر افراد مختلف به شکل و درجات متفاوت تاثیر می‌گذارد. درحالیکه هیچ دلیل واحدی برای اوتیسم شناخته نشده، تشخیص‌های زودهنگام، به افراد، در دریافت حمایت و خدماتی که نیاز دارند کمک می‌کنند. این حمایت‌ها، کیفیت زندگی و فرصت‌های بیشماری را برای آنها فراهم می‌نمایند.

ویژگی های اوتیسم در راهنمای تشخيصی و آماری اختلالات روانی، چاپ پنجم به این شکل آمده: تفاوت‌های دائمی در ارتباطات، روابط بین فردی و تعاملات اجتماعی در محیط‌های مختلف نشانه‌های قابل مشاهده:

• صحبت نکردن یا داشتن الگوهای غیرعادی کلامی
• مشکل در درک ارتباطات غیرکلامی
• مشکل در ایجاد یا حفظ دوستی
• مشکل در ادامه مکالمات

رفتارهای محدود و تکرار شونده، الگوها، فعالیتها و علائق نشانه‌های قابل مشاهده:

• تکرار کردن صداها یا عبارات (پژواک گویی)
• حرکات تکرارشونده
• ترجیح بر یکنواختی، و مشکل در گذار و داشتن روال عادی
• علائق انعطاف ناپذیر یا به شدت محدود و شدید
• حساسیت شدید به محرک‌های مختلف یا حساسیت خیلی کم به آنها

منبع: موسسه گنجینه